Filmy o apokalipsie od lat przyciągają miliony widzów. Niezależnie od tego, czy jest to globalna pandemia, inwazja kosmitów, wojna nuklearna czy bunt sztucznej inteligencji – z masochistycznym dreszczem oglądamy wizje końca świata. Widowiskowe katastrofy i walka o przetrwanie dostarczają nam adrenaliny, ale w przewidywalny i bezpieczny sposób. Apokalipsa na ekranie pozwala przeżyć ekstremalne scenariusze bez realnego zagrożenia, czyli tak jak lubimy najbardziej – „z perspektywy kanapy”. Silne emocje mogą stanowić też rodzaj psychicznego oczyszczenia, bo w obliczu końca świata codzienne troski wydają się zwyczajnie błahe. Oczywiście kieruje też nami zwykła ciekawość oraz… nadzieja na kolejne rozdanie. Paradoksalnie, historie o końcu są często także opowieściami o nowym początku.

Jakie apokaliptyczne scenariusze proponuje nam popkultura? Które z tych obrazów zakorzenione są w realiach, a które całkowicie oderwane od rzeczywistości? Czy są scenariusze, które już teraz zaczynają się realizować? Jak naukowcy oceniają prawdopodobieństwo ziszczenia się niektórych filmowych wizji, np. katastrofy ekologicznej? W jaki sposób zmiany klimatyczne przedstawiane są w filmach? Czy niektóre z nich warto potraktować jako ostrzeżenie? Na ile kultura może wpłynąć na postawy społeczne? Czy popkultura znieczula nas na zagrożenia, czy przeciwnie – mobilizuje do działania?

O tym wszystkim rozmawiali: kulturoznawczyni Iwona Morozow i specjalista ds. relacji z mediami w Greenpeace Marcel Andino Velez, a moderatorką spotkania była podcasterka, pasjonatka kultury popularnej – Małgosia Zmaczyńska.