9 kwietnia 1940 r. Norwegia została zaatakowana przez nazistowskie Niemcy, a po 62 dniach stawiania oporu siły zbrojne Norwegii złożyły broń. Gdy legalny rząd udał się na emigrację, zawiązały się kolaboracyjne władze, na czele których stanął Vidkun Quisling, przewodniczący norweskiej partii faszystowskiej NS (Nasjonal Samling). Dziś jego nazwisko jest symbolem narodowej zdrady i przypomina o czarnych kartach norweskiej historii. Wraz z nastaniem nowej władzy nasilały się w Norwegii nastroje antysemickie, które przerodziły się w szykany i prześladowania obywateli żydowskiego pochodzenia. Niechęć wobec społeczności żydowskiej nie była jednak zupełnie nowym zjawiskiem.

Jak funkcjonowała owa społeczność w Norwegii przed drugą wojną światową i jak ustosunkowani byli do niej obywatele? Jakie intrygujące zapisy znajdziemy w norweskiej konstytucji eidsvollskiej z 1814 roku i jakie były wreszcie losy norweskich Żydów później, podczas drugiej wojny światowej?

Na te i więcej pytań odpowiedziały zaproszone ekspertki – filolog i kulturoznawczyni dr Sylwia Hlebowicz oraz skandynawistyka i filolog norweska Natalia Mazur-Rodak, które w swojej pracy dużo uwagi poświęcają mniejszościom narodowym i etnicznym w Skandynawii. Przeanalizowały one m.in. los społeczności żydowskiej w Norwegii, historię ruchów narodowosocjalistycznych w tym kraju, proces rehabilitacji, a także opowiedziały o dzisiejszych inicjatywach takich jak Centrum Studiów Holokaustu i Mniejszości Religijnych w Norwegii. Spotkanie poprowadził filolog szwedzki, prezenter i nauczyciel Jan Janczy.