Podejrzewano je o paktowanie z diabłem, a co za tym idzie – sprowadzanie na lokalną społeczność śmierci, chorób czy nieurodzaju. Stosowano wobec nich najbardziej wymyślne tortury, by skłonić do zeznań i zmusić do wyznania winy. Los „czarownic” w dawnej Skandynawii nie różnił się znacznie od losu podejrzanych o czary w innych częściach Europy. W Norwegii polowania na czarownice nasiliły się na przełomie XVI i XVII wieku. Większość oskarżonych stanowiły kobiety, choć wśród podejrzanych zdarzali się także mężczyźni najczęściej saamskiego pochodzenia.

Jak wynika z dotychczasowych badań, na świecie, w ramach procesów o czary, skazano w tym okresie na śmierć ok. 60. tysięcy osób, z czego 75 proc. to kobiety. W samej Norwegii wykonano 300 takich wyroków, w tym 250 – na kobietach. Osoby uznane za winne najczęściej skazywano na śmierć przez spalenie. Była to zarówno forma egzekucji, jak i symboliczne „oczyszczenie" duszy przez ogień.

Co oznaczały pojęcia magii czy magicznej mocy w mitologii i folklorze skandynawskim? Jak przedstawiano czarownice w średniowiecznych podaniach ludowych? Kiedy i w jaki sposób zmieniało się społeczne nastawienie do stosowania praktyk magicznych? Katolicyzm a reformacja – na ile różniły się w podejściu do folkloru, podań ludowych czy podtrzymywania rytuałów pogańskich?

O tym wszystkim rozmawiał dziennikarz, filolog szwedzki, literaturoznawca – Jan Janczy ze swoimi gościniami: tłumaczką i norwegistką Martą Petryk oraz skandynawistką i filolożką norweską Natalią Mazur-Rodak.