Profesor Gawlikowski urodził się w 1940 roku. Azją interesował się od dzieciństwa i przez całe życie pozostał wierny swojej pasji. Wykształcony jako psycholog, do Chin po raz pierwszy wyjechał w 1964 roku. Dwa lata później do powrotu do Polski zmusił go wybuch rewolucji kulturalnej. Przez wiele lat pracował naukowo w Polskiej Akademii Nauk. Stan wojenny zastał go za granicą, do 1995 roku przebywał we Włoszech. Po powrocie do Polski poświęcił się popularyzacji wiedzy o Azji Wschodniej.

W 1997 roku założył Towarzystwo Azji i Pacyfiku, rok później wydał pierwszy numer Rocznika „Azja-Pacyfik”. Związany z Uniwersytetem SWPS od samych początków jego istnienia, wprowadzał stopniowo do programów nauczania zajęcia poświęcone wiedzy o regionie.

W 2003 roku założył Centrum Cywilizacji Azji Wschodniej (dziś Zakład Studiów Azjatyckich), które w 2012 roku uruchomiło własny program licencjacki „Studia azjatyckie: Chiny i Azja Wschodnia”. Interdyscyplinarny i nowatorski charakter tego kierunku był realizacją wieloletnich ambicji Profesora, by kształcić w Polsce osoby specjalizujące się w wiedzy aktualnej i praktycznej, dotyczącej kultur, społeczeństw i polityki całego regionu Azji.

Profesor Gawlikowski był rzadkim przykładem człowieka o niezwykle szerokich horyzontach naukowych i głębokiej wrażliwości kulturowej. Poruszał się sprawnie w tematyce historycznej i współczesnej, w obszarze sinologii, politologii, socjologii, psychologii międzykulturowej. Do jego największych dokonań naukowych należy współudział w monumentalnym dziele Science and Civilisation in China (Cambridge 1994) pod redakcją Josepha Needhama, w którym opracował swój ulubiony temat badawczy: chińską myśl strategiczną okresu Walczących Państw, w tym przede wszystkim dzieło Sztuka wojny Mistrza Suna (Sunzi bingfa).

Dysponował godną podziwu wiedzą nie tylko o Chinach, lecz także o wielu innych krajach azjatyckich, w tym szczególnie Mjanmie (Birmie), która zainteresowała go jeszcze w czasach studenckich. Był człowiekiem przeświadczonym o potrzebie definitywnego odrzucenia europocentrycznego rozumienia świata i konieczności edukowania społeczeństwa polskiego w zakresie współczesnej Azji i jej podstaw cywilizacyjnych. Również poza Uniwersytetem SWPS angażował się w liczne inicjatywy wydawnicze i popularyzatorskie poświęcone tematyce azjatyckiej. Był niezłomnym edukatorem, charyzmatycznym mówcą, cenionym dydaktykiem. Niemal do ostatnich dni pozostał aktywny. Odszedł prawdziwy ambasador cywilizacji azjatyckich w Polsce.