Nie od razu moszczą się w pracowni przy ulicy Tamka. Na początku trafiają na warszawską Pragę do dawnej fabryki amunicji przy ulicy Podskarbińskiej. W postindustrialnej przestrzeni mieści się już kilkanaście pracowni. Poza zapałem i niezachwianą wiarą, że musi się udać, nie mają nic. – Naszą przestrzeń budowałyśmy od zera. Znalazłyśmy kilka walających się desek – świetnie, możemy z nich zrobić półki. Jeden sąsiad je przytnie, drugi pomoże zamontować. Na Podskarbińskiej wszyscy sobie pomagaliśmy – przysługa za przysługę, radę za radę, inspiracja za inspirację.

Na początku nie mają też pieca. Jeżdżą do znajomej, do Grodziska Mazowieckiego, i u niej wypalają naczynia. – Nie chcę pamiętać o tym, ile kubków nie wytrzymało tych pionierskich podróży – śmieje się Tosia. I od razu zaznacza: – Podoba mi się świadomość, że dzięki ciężkiej pracy udało się stworzyć warsztat ceramiczny z prawdziwego zdarzenia.

Wybierają porcelanę, choć to trudny materiał. – Trzeba się jej cierpliwie i długo uczyć. Jest delikatna jak babka piaskowa, łatwo się kruszy i łamie. Czy wiesz, że ona zapamiętuje dotyk? Gdy naczynie wyjmie się zbyt wcześnie z formy, to najprawdopodobniej dozna odkształceń. Mikroskopijnych, dla oka niezauważalnych. Uwidocznią się dopiero pod wpływem wysokiej temperatury. Ale to nie koniec pułapek. Bywa, że w trakcie malowania naczynko nagle się rozpada. Cóż, taki urok porcelany – opowiada Tosia. I szybko dodaje: – Za to jest szlachetna, jak żaden inny materiał.

Wbrew pozorom to ciężka fizyczna praca. Dosłownie, bo gipsowa forma zalana porcelaną może ważyć nawet 50 kg.

Inspiracje czerpią z japońskiej estetyki, chętnie sięgają też do polskiego wzornictwa z lat 60. Pewnie, że śledzą trendy, czasem nawet im ulegają. Pozostają jednak wierne minimalizmowi i przekonaniu, że przedmioty powinny nie tylko efektownie wyglądać, lecz przede wszystkim być funkcjonalne. Jak kubek z uszkiem, sprzedażowy hit Fenek Studio.

Zdjęcia: materiały własne | Fenek Studio

Cieszą się, jak klienci wracają – a robią to coraz chętniej. Pracownia daje im niezależność finansową. Czy mogłyby produkować więcej? Pewnie tak. Były takie momenty, kiedy w studio przebywały od świtu do nocy. Aż przyszedł moment otrzeźwienia. Hola, czy to fabryka? Praca na akord? Przecież nie mamy czasu, żeby wymyślać nowe rzeczy! Zwolniły, bo bały się najgorszego – że przestaną to lubić. I że stracą to, na co tak ciężko pracowały. W ich przypadku to wolność decydowania o tym, co i kiedy się robi. Na szczęście ryzyko, że stracą zapał do pracy, już minęło. Snują plany: chcą robić lampy i czajniki. Może poeksperymentują z płatami masy porcelanowej, może z kolorowymi szkliwami. A na razie cieszą się z takich widoków jak ten: emerytka zatrzymuje się przed ich witryną i z błyskiem w oku patrzy na kubek z uszkiem. Niecodzienny przedmiot codziennego użytku.