Kwestią, do której – jak się zdaje – producenci podeszli skrupulatniej, był język: w przeważającej części serialu słyszymy angielski, jednak w kilku scenach przedstawiających konfrontację Anglosasów z Wikingami, by zamarkować różnice językowe, pojawiają się staroangielski oraz staronordycki. O napisanie dialogów poproszono mediewistyczne ekspertki: dr Kate Wiles z Uniwersytetu w Leeds oraz dr Erikę Sigurdson z Uniwersytetu Islandzkiego.

W każdym z tych epizodów bohaterowie nie rozumieją się i muszą korzystać z pomocy tłumacza – czasem jest nim Athelstan, angielski mnich wzięty do niewoli, który (czego dowiadujemy się z drugiego odcinka) zna język nordycki, ponieważ podróżował po świecie. Później tłumaczy także sam Ragnar, który z pomocą Athelstana nauczył się angielskiego. Widzimy to choćby w trzecim odcinku pierwszego sezonu, kiedy to drużyna Wikingów na głos snuje mało przyjazne zamiary, zaś stojący naprzeciwko nich Anglosasi, niczego nie pojmując, oferują im pokój. Jednak czy rzeczywiście użytkownicy staroangielskiego i staronordyckiego – języków wywodzących się z tej samej rodziny – nie rozumieli się nawzajem? Innymi słowy, czy Ragnar musiał uczyć się języka Athelstana, by móc rozmawiać ze swoimi przeciwnikami? I czy językoznawcy są w stanie odpowiedzieć na to pytanie, skoro mowa o językach używanych przed ponad dziesięcioma wiekami? Z jakich źródeł mogą skorzystać, próbując wyjaśnić taką zagwozdkę?

Jak zatem można dojść do tego, czy Anglosasi i Wikingowie się rozumieli? Językoznawstwo postanowiło sobie odpowiedzieć na to pytanie, korzystając z wyników współczesnych badań dotyczących sytuacji kontaktu językowego, które przeprowadzono m.in. na imigrantach w USA. Uznano bowiem, że przed wiekami użytkownicy jednego języka, sąsiadując z użytkownikami innego języka, zapewne wykazywali podobne zachowania, z jakimi mamy do czynienia dziś. Prowadzenie tego typu analiz w duchu socjolingwistyki - działu językoznawstwa, który zajmuje się związkiem między językiem a jego kontekstem społecznym - opiera się na czterech podstawowych metodach:

1. przebadaniu respondentów pod kątem stopnia rozumienia teksów i nagrań innego języka/ dialektu (dowód empiryczny)
2. wywiadach z respondentami (dowód anegdotyczny)
3. przeprowadzeniu analizy porównawczej języków (dowód filologiczny) 
4. zbadaniu relacji między użytkownikami badanych języków (dowód społeczny)³.

Jak jednak przeprowadzić badanie tego rodzaju, skoro mówimy o użytkownikach, którzy żyli ponad tysiąc lat temu? Z doniesień Matthew Townenda⁴, autora monografii poświęconej anglo-nordyckim relacjom, wbrew pozorom nie jest to niewykonalne. Co do pierwszej metody, zamiast klasycznych testów zbadano np. zapisane w różnego rodzaju źródłach nazwy miejscowości. Okazało się, że nierzadko Wikingowie, przejmując tę czy inną osadę od Anglosasów, zmieniali nazwę, tłumacząc angielskie słowa na nordycki, co sugeruje, że musieli je rozumieć (np. Shipton, gdzie ship oznacza ’statek’, zaś ton ’miasto’, zmieniono na Skipton, gdzie skip to nordycki odpowiednik ship). Anglosasi, przejmując wikińskie osady, robili podobnie. Co więcej, pożyczali nordyckie wyrazy, łącząc je z rodzimymi i w ten sposób tworząc nowe nazwy. Jeśli natomiast chodzi o wywiady, sięgnięto do kronik i utworów literackich, szukając w nich potwierdzenia ewentualnego zrozumienia lub jego braku. I tak, na przykład, w islandzkiej „Gunnlaugs saga ormstungu” spisanej w XIII wieku, ale opowiadającej historię z przełomu dziesiątego i jedenastego wieku, znaleziono następujący fragment:

Ein var þá tunga á Englandi sem í Nóregi ok í Danmörku. En þá skiptust tungur í Englandi, er Vilhjálmr bastarðr vann England. Gekk þaðan af í Englandi valska, er hann var þaðan ættaðr. (Gunnlaugs saga ormstungu, Rozdział 7)

Jednaki był w ten czas język w Anglii, jak i w Norwegii i Danii. Ale język w Anglii zmienił się, kiedy kraj podbił William Bękart. Od tego czasu bowiem w Anglii mówiono po francusku, jako że był on z Francji⁵.

Podobny przekaz znajdujemy w islandzkim „Pierwszym traktacie o gramatyce” z XII w., gdzie pojawia się następująca wzmianka o Anglikach:

…alls vé e um einna tungu, þó at gǫ zk hafi mjǫk…

(…) mamy jeden język, choć jeden [z tych dwóch języków] zmienił się bardzo (…) („Pierwszy traktat o gramatyce” l. 12)⁶

Powyższych źródeł literackich nie można wprawdzie traktować dosłownie, ponieważ zostały spisane, kiedy już epoka wikińska w Anglii dobiegła końca. Stanowią jednak ważną wskazówkę potwierdzającą, że w kulturze zachowała się pamięć o tym, że użytkownicy obu języków byli świadomi podobieństw między nimi.

Trzecia metoda – lingwistyczna analiza porównawcza nastręcza mniejszych problemów. Można bowiem porównać angielskie i nordyckie wyrazy, zestawiając je dodatkowo z formami języka pragermańskiego, które odtworzono na podstawie rekonstrukcji historycznej (opartej na pewnych regularnościach w zmianie językowej). Porównania takie pokazują, że mimo pewnych - czasami dość daleko posuniętych zmian w wymowie i gramatyce, na poziomie leksykalnym języki wykazywały nadal sporo podobieństw, co widać choćby w poniższych przykładach⁷:

Ostatnia z metod, zbadanie relacji społecznych obu grup, w przypadku Wikingów i Anglosasów również nie nastręcza trudności, zachowało się bowiem wiele tekstów potwierdzających wszelkiego rodzaju prawne ustalenia dotyczące, na przykład, płacenia trybutu (za czasów częstych konfliktów) czy (później) przejmowania ziem i odkupywania skradzionych dóbr itp. Dodatkowo intensywne kontakty – m.in. handlowe – oraz wzajemne wpływy potwierdzają różnego rodzaju znaleziska archeologiczne. Jest to o tyle istotne, że związek między zrozumieniem języka a relacjami społecznymi jest obustronny, tzn. nie jest tak, że zrozumienie jest warunkiem nawiązania takich relacji, ale że relacje na różnym poziomie skłaniają do wypracowania strategii, które wspomagają zrozumienie (użytkownicy starają się dostosować swój język do rozmówcy, bowiem w ich interesie jest obopólne porozumienie).

Na co zatem wskazują wyniki badań nad anglo-nordyckim zrozumieniem? Na pewno nie można przyjąć za „oczywiste”, że Wikingowie najeżdżający Wyspy w VIII czy IX wieku, „bez problemu” rozumieli Anglosasów, językoznawstwo historyczne musi bowiem być ostrożne w swoich twierdzeniach. Można jednak założyć (głównie na podstawie porównawczej analizy językowej), że poziom zrozumienia miął szansę być spory. Dodatkowo, dowody zgromadzone na poziomie empirycznym, anegdotycznym i społecznym wskazują na to, że wraz z rozwojem osadnictwa wikińskiego w Anglii, użytkownicy obu języków najpewniej wypracowali strategie, które mogły zwiększyć zrozumienie nordycko-angielskie. Potwierdzeniem zbliżenia się obu języków jest zresztą silny wpływ skandynawski na słownictwo angielskie; do codziennej angielszczyzny przeniknęło bowiem mnóstwo wyrazów o nordyckich korzeniach, jak choćby te zaznaczone w następującym zdaniu:

By mistake her husband gave their sick kids some cake.

Wracając do pytania postawionego w tytule, można zatem uznać, że Ragnar nie musiał się specjalnie uczyć języka swoich anglosaskich przeciwników, choć z początku mógł mieć pewne problemy ze zrozumieniem ich. Natomiast jego potomkowie, którzy – według podań na Wyspach zabawili dłużej, takich problemów mieli prawdopodobnie o wiele mniej.