Poważna choroba, „niepoważne” objawy

„Jesteś młody – co ty możesz wiedzieć o smutkach lub depresji? Weź się w garść, uspokój się i ciesz życiem” – tak często mówią rodzice do swoich dzieci, które cierpią na depresję. Jednak żadna komenda nie uleczy czegoś, co jest chorobą. Depresja młodzieńcza nie jest ani niczyją winą, ani słabością charakteru czy inną negatywną cechą młodego człowieka. Powinni o tym pamiętać szczególnie dorośli opiekujący się dziećmi – rodzice, pedagodzy i nauczyciele. Pamiętajmy, że dzieci i młodzież zawsze trzeba traktować poważnie.

Depresja młodzieńcza objawia się nieco inaczej niż u dojrzałych ludzi, przede wszystkim jeśli chodzi o nastrój. U dorosłych jest to smutek i przygnębienie, a u dzieci przede wszystkim irytacja, złość, osłabienie pamięci (co wiąże się z gorszymi wynikami w nauce) i różne objawy somatyczne (bóle głowy, brzucha, zaburzenia odżywiania i snu). Nastolatkowie chorzy na depresję przeżywają tzw. bunt nastolatka. Najbardziej alarmujący powinien być symptom, że dziecko/nastolatek twierdzi, że jego życie nie jest niczego warte – ma myśli samobójcze. To jest niezwykle groźne. Opiekunowie nie mogą bagatelizować takich komunikatów. Przez niedostateczną edukację dotyczącą depresji, najmłodsi często są jednak lekceważeni. Polska jest na niechlubnym 2. miejscu w Europie, jeśli chodzi o udane samobójstwa wśród dzieci i młodzieży...

Prelegenci